Μοναξιά

Ποίημά της Βιβής Φράγκου, μιας νέας δημιουργού που κατοικεί στην Αθήνα και ξεκίνησε να γράφει εκφράζοντας τον εαυτό της μέσα σε πολύ ερωτικούς και αισθησιακούς ελεύθερους στίχους. Πολλές φορές φτάνει σε απροσδόκητες, τολμηρές και ακραίες εικόνες, αλλά σχεδόν πάντα διατηρεί μια βαθιά υπαρξιακή κατεύθυνση που καθορίζεται από τα δίπολα: παρουσία - απουσία, συντροφιά - μοναξιά. Δημιουργεί ατμοσφαιρικές περιγραφές υπό την επιρροή μιας γόνιμης φαντασίας, υποκινημένης από μια ψυχή που δεν διστάζει ν’ αγγίξει και τις πιο σκοτεινές στιγμές του ανθρώπου.

Μοναξιά

Aκροβατώντας κι απόψε στον ιστό μιας πλάνης
εποφθαλμιώ,
σαν πλάσμα αιμοβόρο να κεντρίσω
μια αθώα ύπαρξη.
Να ρουφήξω ως την τελευταία στάλα
τη λάμψη μιας πυγολαμπίδας
που πεταρίζει χαρωπά.
Να νιώσω σαν τότε που μ’ αγάπησε κάτι,
στολίζοντας με λάμψεις το γκρίζο μου.
Η ανάγκη της ψυχής για μεταρσίωση, μεγάλη, ακατανίκητη,
μα η μοναξιά βαθιά,
με ρίζες που φτάνουν ως τον Άδη...

(πηγη)